Kimseyi ayarsız tartıda tartmam/
Hor görmem, kınamam, tepeden bakmam/
Zamansız parlamam, kabımdan taşnam/
Hakk bilir; 'Kim kimden, neden üstündür?'//
Küresel sırtlanlar sürüler salmış/
Dağ başını yine dumanlar almış/
Yağılar* çoğalmış, dostlar azalmış/
Gördüğüm; bu ne ilk ne son sökündür*//
En büyük servetim; bir kaç can dostum/
Bilirim; "Allah'tan emanet postum"/
Haşa! "Akıl vermek değildir kastım"/
Ferhatça, dağları delmek mümkündür//
Her Türk'ün ufkunda o ışık yanar/
Durulmaz, gönülde çağlayan pınar/
"Kızıl Elma" denen o eşsiz çınar
Sonsuza kök salan dünkü sürgündür//
'Önce Devlet!' diyen oyunu bozar/
Nice kütükleri biçti bu hızar/
Kirâmen Kâtibîn* amelin yazar/
Davadan ayrılan, bil ki; çökkündür*//
Canfer der; vazgeçme, asma eleği/
Dayançla*, kudretle doldur küleği/
Can adayanların içten dileği/
Yarınlar bizimdir, Bengi Türk'ündür///
*yağı: düşman
*sökün:birbiri ardından ve arkası kesilmeden gelmek
*çökkün: akıl, ruh ve beden bakımından zayıflamış
*Kirâmen Kâtibîn: İslam inancına göre; sevap ve günahları yazan kayıt melekleri
*dayanç: sabır
