Çarşamba gününe bakan gece ve sabaha karşı Çukurca’da yaşananları duyunca elime aldığım kalemim düşüverdi. Yapılanları alçaklık ve hatta daha ağır ifadelerle isimlendirmenin bile artık fuzulî olduğu böyle günde, ben içimdeki söylemektense susmanın ve şühedanın ruhlarına dua etmenin daha doğru olacağını düşündüm. Zaten içimde kabaran öfkeyi bastırabilmek için duadan başka bir şeye sığınamam da mümkün değildi. Ve bugün için yazmaya başladıklarımı yırtarak çöpe attım… Çünkü içim kan ağlarken kullanacağım kelimelerin ağırlığını taşıyamayacağımı düşündüm…