Gönül dağlarını dumanlar sarar/
Döşleri*, hüzünlü rüzgarlar yalar/
Yorar dakikalar, günler, haftalar/
Yürekteki alev, kor tükenince//
Eskimiş defterler, inerler raftan/
Dimağlar tutulur, anlamaz laftan/
En sadık yarenler düşerler tahttan/
Zaman daralınca, bol tükenince//
Yüz defa arayan, bir defa sormaz/
Kapılar çalınmaz, sesler duyulmaz/
Kırk kahvenin, bir dem hatırı kalmaz. /
Yokuş çıkılınca, zor tükenince //
Muhabbetin tadı, tuzu tükenir/
Gönüllerin şevki, hazzı tükenir/
Baharları, Yaz’ı, güzü tükenir/
Ne şor* kalır ne çor*; yol tükenince ///
(Canfer BALÇIK;23.09.2022)
*döş: göğüs,bağır
*şor: söz, söyleşi
*çor: hastalık, üzüntü, keder
