Toplumda lider olmuş her insan sevilip ve sevilmemeyi bilinçli olarak tercih etmiş ve davasının peşinde önce kendine inanmış ve başarılarından beslenerek öz güven ile yılmadan yoluna devam etmiştir. Lider olma yolunda ki çabası veya zorlukları ve ya kazanmak için kaybettikleri, can yanışları diğerleri tarafından bilinmez hatta umursanmaz.
O umursamayanlar, yani liderlerin sevenleri ya da sevmeyenlerini oluşturan bizlerden konuya bakmak istediğimde yine aynı sonucu fark etmemek mümkün değil.
Kendi hayatlarımızda bile, yani en doğal ve sakin yaşamlarımızda dahi hep birilerini sevmek, sevmemek veya eleştirmek ihtiyacında hissederiz kendimizi. İnadına bir öfkeyle yok etmek için var edilmişcesine karşımızda kine sözsel acımasızlıklar da bulunabiliyoruz.
Bugün birine sorsanız herkesin birilerinden canı yanmıştır, veya muhakkak birilerine namus bekçisi kesilmişlerdir. Ama anlam veremediğim nokta şu; herkesin bir şekilde canı yanabilir, üzüntüsünü paylaşma adına birine anlatabilir, evet ama ya yüzüne bakıp dost olduğun imajını çizdikleri halde usulsüz ve destursuzca konuşanların yaşama gayelerini anlayamıyorum. Bu tarz insanları hiç bir amaçla çevremde tutmuyorum. Ve kimsenin bir başkasını zedeleyerek konuşmasına müsade etmiyorum. Çünkü mantık belli. Bugün fütursuzca bir başkasını bana anlatan, yarında beni aynı uslüple bir başkasına  anlatıyordur. Güven eşiğimi düşüren bu nedenlerden dolayı kontrolü baştan konuşturmamakla ele almak izlenen en akıllı yol oluyor.
Bir başkasının namus bekçiliğini yapan kişilerin neredeyse tamamı, özel hayatlarında  dibe vurmuştur. Başkalarını izleyerek ve olmayanları uydurarak kendilerini kamufle ettikleirini sanmaktadırlar. Acınası bir şekilde kendilerini ele verdiklerinin farkında olmadan. Yine, birisi karşınıza geçer ve konuşur, nasihatler, gösterdiği doğru yollar vs vs. Sadece konuşur, çünkü o karşıdan bakmaktadır size. hiç bir zaman da sizin olduğunuz taraftan bakamayacak, neler yaşamış olduğunuzu bilemeyeceklerdir.
Peki neden konuşurlar sadece?
Bunu hiç bir zaman bilemeyeceğiz ve çözemeyeceğiz. Ama empati yapamıyorsak ve çözüm üretmeyeceksek nasihat vermekten vazgeçebiliriz. Başkalarının namus ve hayat bekçisi olacağımıza kendimizin bekçileri olup kontrollerimiz sağlayabiliriz. Aslında hayatta bir şeyler hep kolaydır. Sadece aynaya bakarken önce kendimizi görelim,  diğerlerini değil.