SÜLEYMAN EFENDİ HAZRET’LERİ HAKKINDAKİ, YALAN, İFTİRA VE BUHTAN’LARA CEVAPLAR!... (98)
İHYÂ-İ ULÛMÜ’d-DİYN’de Du’a tarzı:İbn-i Abbas radiya’llâhu anhümâ buyurdu ki,:” Resûlullah salla’llâhu aleyhi ve sellem Efendilmiz, du’a edeceği zaman iki elini zamm’eder,( ya’nî birleştirir, içlerini de yüzünden tarafa çevirirdi.” İşte bu( du’a ederken) elleri tutma şeklidir.( Du’a ederken gözlerini semaya yükseltmemelidir. Resûlullah salla’llâhu aleyhi ve sellem, artık kavimler du’a ederken gözlerini semaya doğru kaldırmaktaya son versinler.
İbn-i Abbas’dan bu rivayet, diğer rivayetlerde olduğu gibi, Peygamber’imizin yatağa yaklaştığı ile mukayyed olmayıp. Mutlaktır.Ya’nî, her ne zaman ki, du’a buyururken ellerini birleştirirdi.8 Bu Hadisi, Taberânî El- Kebîr’de zikretmiştir.)
“ Böylece du’a ettikten sonra ellerini yüzüne sürmelidir. Nitekim, Hazreti Ömer radiya’llâhu anh’in rivayetinde, “ Resûl-i Ekrem ellerini du’a’ya kaldırdığı zaman yüzüne sürmeden salıvermezdi” deniliyor. İbn-i Abbas radiya’llâhu anhümâ’nın rivayetinde: “ Resûl-i Ekrem du’a’ ettiği zaman avuçlarını birleştirir ve iç kısmını yüzüne doğru çevirirdi.” Denilmektedir.Bu anlatılanlar du’a’da ellerin duruş keyfiyetidir. Du’a ederken gözler asla semaya kaldırılmaz. Nitekim, bir hadisinde Resûl-i Ekrem,” Kavimller artık du’a ederken gözlerini semaya kaldırma keyfiyyetine son versinler,” buyurmuştur
( İhyâu’l Ulûmü’d-diyn Merhum İmam-ı Gazali/ Cild/ l/ Sahife 305/ Mevzû, Adâbu’d-du’a. Eser, Diyanet İşleri Başkanlığı eski müfettişlerinden, Ahmed Serdaroğlu tarafından tercüme edilmiş, Merhum, Ahmed Davudoğlu tarafından takdim edilmiş, Bedir Yayınevi tarafından yayınlanmıştır.Cild/1/ Sahife/880)
Muhammed bin Hanefiyye radiya’llâhu anh’den rivayet edilmiştir: Du’a dörttür; 1- Du’â-i Rağbet, 2- Duâ-i Rehbet, 3- Duâ-i Tazarrû’, 4- Duâ-i Hafiyye...
Duâ-i Rağbette, ( yalvararak İhlâsla yapılan du’a’da ellerin içi semaya doğru tutulur. Duâ-i Rehbette( korku ile yapılan du’a’da, ellerin dışı yüze tutulur ki, herhangi bir şeyden korunmak için öyle yapıldığı gibi...Duâ-i Tazarrû’da ( herhangi bir hacet için yapılan du’a’da hınsır ve bınsır parmaklarını bağlar, ibham ile vustayı halka yapar, sababe ile de işaret eder. Duâ-i Hafiyye’de ise her şeyi içinden yapar...
( Şemsü’l-Eimmetü ve’d-diyn, Şemsüddiyn İmam-ı Serahsî’nin Kitabü’l- Mebsût, Cild/1/ Sahife 166/Beyrut/ Lübnan baskısı)
Hısnü’-Hasiyn Şerh’inde de: “ Zahir olan şudur ki, yukarıda geçtiği gibi du’a’da edeb, elleri zammetmek ya’nî birleştirmek, parmakları kıbleye doğru tutmaktır. Şerhu’l- Mişkât’ta şöyle yazılıdır. “ Resûlullâh salla’llâhu aleyhi ve sellem,” Arefe günü du’â’da iki elinin arasını zammetti, birleştirdi.” ( Tahtâvî/ Cild/ 1/ Sahife/ 173)...
“ Ve dahî, layık olan oldur ki, iki keffini bir yere getirüp zam eyleyüp batınlarını veçhine mukabil eyleye!...( Yakışan,doğru olan odur ki, iki keffini( avuç içlerini) bir yere getirip zammeyleyip( birleştirip) batınlarını veçhine( içlerini yüzüne) mukabil eyleye( karşı tuta!”
“ Seher vakti,kalbin temizliği mukarrardır; Cum’a günü, Arafe günü, himmetlerin toplandığı vakit. İstidrarı Allah’ın rahmetinin mahalli bütün kalplerin yardımlaşması mühimdir. Üçüncü zaman du’a’da safa-i bal ile kıbleye istikbal eyleyüp( kıbleye dönüp) ellerini bir veçhile raf eyleyeki,( bir şekilde ellerini kaldıra) iki koltuğunun beyazı görüne ve ahir-i du’a’da( son du’a’sında) elleriyle yüzüne mesh eyleye ve dahî layık olan oldur ki, iki keffini bir yere getirip( iki avucunu birleştirip) zam eyleyüp batınlarını veçhine( içlerini yüzüne) mukabil eyleye( karşı tuta)...
Ayrıca, İmam-ı Şeyh Hazret’leri “ Eddürretü’l-F ahireh fi Eşrea’ti’s-Sa’ah adlı eserinde, “ Ve min adabihî, cemu’l-Keffeyn ınde raf’ıhî –mâ felâ yüferrikhumâ” Du’da. Eller kaldırıldığında elleri birleştirmek ve aralarını açmamak du’a’nın âdabındandır,” diye geçiyor.( Yazma Sahife/ 13/ Husûsî koleksiyon)
(Mevzûâtü’- Ulûm. Taşköprülüzâde Ahmed Efendi. Eseri Merhum’un oğlu Kemaleddin Mehmed Efendi tercüme etmiştir. Baskı tarihi, 1313 Hicrî, İstanbul’da İkdam Matbaasında basılmıştır. Cild/2/ Sahife/ 410... Mevzû’, Du’â’nın fazileti ve âdâbı
Bütün bu delliller müvacehesinde, Tazarrû’ du’ası yapılırken ellerin birleştirilmesini avuç içlerinin yüze karşı tutulması, Sünnet-i Resûl’dür.Hulefa-i Râşidîn ve Ashab-ı Güzîn bu sünnete tam te’tebbû’ ve temessük halinde idiler. Böylece du’a’nın adabı ve şekli üzerinde İcmâ-i Ümmet oluşmuştur. İstisnalar, Rahmet(yağmur) du’a’sı sırasında, Peygamber’imizin kollarını koltuk altı beyazlığı görününceye kadar kaldırdığı, auç içlerini yere tevcih ettiğini, pekçok ravî rivayet etmiştir.Tehlike, korku ve dehşet anında yapılan du’a’larda ise, yine eller birleştirilir, zamm’edilir ve fakat bu kere, avuç içleri yüze doğru değil de, bir nev’i korunma pozisyonu olarak yere mukabil tutulur.
