Çocuk işçilerin kimi ayakkabı boyacılığı yapıyor, kimi kâğıt mendil, simit satıyor. Aralarında okula devam edenler de bulunuyor. Aile gelirine katkıda bulunmaya zorlanan miniklerin birçoğu okul ve oyun gibi temel haklarından mahrum kalıyorlar. Türkiye İstatistik Kurumunun araştırmasına göre, Türkiye'de 6-17 yaşları arasında 16 milyon çocuktan 7 milyonu çalışıyor. Tarım, sanayi ve hizmet sektöründe çalışanların sayısı yaklaşık 2 milyon. 5 milyon çocuk ise aile işlerinde çalışıyor. Bu çocukların yaklaşık 700 bini sendikaların örgütlendiği alanlarda ve çok kötü şartlar altında çalışıyor. Araştırmanın yapıldığı sırada 6-14 yaş grubundaki çocuk sayısı 12 milyondu. Bu yaş grubundaki 1 milyon 400 binden fazla çocuk okula gitmiyor. Okula giden 10 milyon 600 bin çocuğun ise 3 milyondan fazlası bir yandan da bir işte çalışıyor. 15-17 yaş grubundaki yaklaşık 4 milyon çocuğun ancak yüzde 50'si okula devam edebiliyor. Her ne kadar resmi makamlar sokakta çalışan çocuk sayısını açıklasa da bu rakamın gerçekte çok çok daha fazla olduğu ortada. Çocuk işçiliği ile ilgili son araştırma 1999 yılına ait. Aradan 7 yıl geçmiş olmasına karşın sorunun bugünkü boyutlarını ortaya koyabilecek yeni bir araştırma yok. Sanayide yaklaşık 900 bin çocuk işçi var, ancak hepsinin kayıtlı olması gereken çıraklık eğitim merkezlerinde 220 bin çocuk görünüyor. 1999 TÜİK verilerine göre çalışan çocukların yüzde 59’u ücretsiz aile işçisi olarak görünüyor. Çocuk emeğinin en çok kullanıldığı sektör ise tarım. 6-17 yaş grubundaki çocukların yaklaşık yüzde 58’i tarımda, yüzde 22’si sanayide, yüzde 10’u ticarette, yüzde 10’u da hizmet sektöründe çalışıyor. Türkiye genelinde 6-17 yaş grubundaki çocukların çalışma nedenlerinde ilk sırayı yüzde 38.4 ile aile gelirine katkıda bulunma, ikinci sırayı yüzde 19.8 ile ailenin ekonomik faaliyetlerine yardımcı olma, üçünü sırayı ise yüzde 15.9 ile ailesi istediği için çalışma alıyor. Bunları yüzde 10.4 ile iş öğrenme ve meslek sahibi olma gerekçesi izliyor.