William Shakespeare’in eseri;1603-1607 yılları arasında yazıldığı sanılan İskoç oyunu Macbeth, kral katilidir. Krallık tutkuları yüzünden Lady Macbeth’in desteklemesiyle amcası Kral Duncan’ı öldürmeye karar verir. Fakat evinde misafir olduğu amcası iyi yürekli ve bulunmaz bir kraldır. Bu yürekler acısı cinayeti düşündüğünde şöyle der: “Sebep yok onu öldürmem için. Beni mahmuzlayan tek şey, kendi yükselme hırsım; o da bir atlayış atlıyor ki atın üstüne öbür tarafa düşüyor, eğerde duracak yerde.” Bir çiçekte yılan olmasını öğütleyen karısına Macbeth, kuşku içinde şöyle cevap verir: “Döktüğüm kanla akıp gitse her şey, bir vuruşta sonuna varılsa işin. Bir anda bu dünyayı olsun kazanıversen, zaman denizinin bir kumsalı olan bu dünyayı. Öbür dünyayı gözden çıkarır insan. Ama bu işlerin daha burada görülüyor hesabı. Verdiğimiz kanlı dersi alan, gelip bize veriyor aldığı dersi: Doğruluğun şaşmaz eli bize sunuyor içine zehir kattığımız kupayı.” Ve devam eder: “Gidelim en tatlı yüzümüzle göz boyayalım: Kalleş bir yüreği, kalleş bir yüz gizlesin.” Gider ve gizlice amcası Kral Duncan’ı öldürür Macbeth. Cinayetini işledikten sonra artık uyku tutmaz. Ellerinde hep o gecenin kanlarını görür, ne kadar yıkasa da: “Nedir bu eller? Koca Poseidon’un tüm denizleri yıkayabilir mi bu elleri? Yooo, yıkayamaz. Ellerim kana çevirir okyanusları, kızıla boyar yeşil sonsuz dalgaları.” der. Yaptığı suçun ağırlığı altında aklını yitiren Lady Macbeth ölmeden önce boşluğa seslenir: “Şimdi kanla kirlenmiş bu eller, acaba temizlenebilecek mi?.. Onları Arabistan’ın tüm parfümleri bile kandan kurtaramayacaktır.” Hem yeryüzü, hem gökyüzü ondan nefret etmektedir. Macduff tarafından yaralandığında: “Taca tahta lanet olsun! Her şeye onlar sebep oldu.” diyerek son nefesini verir Macbeth. Ölümsüz eser Macbeth, son derece kasvetli bir ortamda geçen bir oyundur. Çorak bir arazi, rüzgar, şimşek ve cadılar. Hep karanlık bir hava, ağır gelen bir vicdan azabı, kişilerin kendi içinde yaşadığı hesaplaşmalar. Fakat insan doğasını mükemmel yansıtmaktadır.