Dünden devam Paraşütümün açıldığını hissedip gerekli kontrolleri yaptım. Benden sonra hem atlayanları hem de pasaja giren uçakları görüyorum. Yüzüm doğuya doğru. Üçlü kol halinde dev turna sürüsüne benzer uçaklar ne kadar da heybetli görünüyor. Uçaktan taş gibi atlayan kahraman Mehmetçikleri hayranlıkla izliyorum. Hiç ateş edilmiyor. Tam bir baskın sağlamış olmanın sarhoşluğu içindeyken iniş hazırlıkları yapmanın gerektiğini hatırladım. Kuzey batıdan şiddetli bir rüzgâr esiyor ve beni hızla doğuya yani Rum kesimine doğru atıyor. Yere de yaklaşıyorum. Rüzgâra karşı paraşütün kolanını çekmek istiyorsam da, paraşüte istediğim gibi hükmedemiyorum. Çevreyi ve düşman etkilerini anlamaya çalışıyorum. Aşağıda yerde üç beş kişi gördüm, hiç ateş edilmiyor. Havada paraşütlerden muazzam bir bulut var. Muhteşem bir manzara. Paraşütlerden oluşan bu bulut sanki yerle göğün irtibatını kesmiş, uçakların motor gürültüleri ve inen paraşütçülerin naraları birbirine karışıyor.