Sana artık bu koşulda,
Bir tek annen insan olduğunu hissettirir.
Göz gözü görmüyor.
Ve hareket senin amacın için,
Veya insan olmanın gereği ise,
Kazasız dönmen imkânsız…
Yüreğimde elektrik kesik…
Duygular donmuş,
Selamların yerini,
“Veladetin âmin…” almış
Cehaletin esir aldığı,
Gelişebilecek duygular tutsak.
Cehalet “akıllımızı, ”
Yemeyi bıraktığı zaman,
İsmi yarın olan,
Bir umut doğar.
Yoksa sayıklayıp duracağız dünü.
Artık öyle kaçıp gitmek,
Başka ülkelere,
O da yok…
Hicreti, düşte kursan bile yasak…
Bu şartlarda artık sen sadece,
Fizyolojik ihtiyacını karşılamaya çalışan,
Sömürenlerin dişlerinde ki kırıntının çıkarılmasında ki,
Rahatlık gibi,
Ekşimsi bir tatsın.
Seni yaşam alanından atmak…
Farzdır.
Çünkü gelecek sende şekillenmeyecek,
Kendi canavarını sen icat ettin.
“Makineleşmek” istiyordun oldu.
İnsani sorumluluklardan kaçmak istiyordun,
Komşun aç iken uyumak istiyordun,
O da oldu.
Artık gelecek yüz yılı beklemeden,
Atılsın.
Bu kadar paraya tapındın.
Para artık senin efendin,
Sana artık bu koşulda,
“Bir tek annen insan olduğunu hissettirir.”
Şeytanı başka,
Mehdiyi başka yerde aradın.
Oysa ikisi de sendin,
Efendin para senin cenaze namazını kıldıracak,
Cemaat yok.
Yüreğimde elektrik kesik…
Duygular dondu
Selamların yerini,
“Veladetin âmin…”
Aldı…
(Makineler dile gelir.)
“Gömün…”
Saygıyla
Abdulkadir DESTAN
