Kimseler boğazıma Anneler Günü ile ilgili köşe yazısı yaz diye yapışmadı.

Bir ilki yaşıyorum.!

İlk defa ‘’Anneler Günü’’ile ilgili yazı yazmakta zorlanıyorum./yazmalıyım/yazmamalıyım!Diye düşünüp dururken ellerim ile beynim,kalbim arasındaki kalemi elimde buluveriyorum.

Çocukluğumu hatırladığım yedi yaşımdan bu yana anneme hep armağanlar alan onu mutlu eden bir çocuktum.

Normal anne-evlat ilişkisi dışında bağımlılığı her gün biraz daha artan sonunda kronik bir‘’Anne aşkına’’dönüşen bir evlat idim.

Güzel annelerimiz!

Bizleri dünyaya getiren kol kanat geren kucağında kalbinin üstünde büyüten can tanelerimiz.

Kaç uykusuz gecesine sevgisiyle aydınlık güneşi doğuran annelerimiz.

Hani o geceleri yattığımız zaman gelip yorganı üstümüze örten,uykulu yanağımızı öpen  ve odadan çıkarken bile dönüp evladına bakan.
Hani o duygu seli konumlarında hep evladını düşünen ve aklından çıkarmayan yine anneler.
Dünyada her yıl Mayıs ayının ikinci haftasında kutlanan “ Anneler Günü “ bu yıl daha değişik ve daha coşkulu kutlanacak.

Gönül isterdi ki sevgili annelerimizi yılda bir kez kapsamlı bir şekilde kutlamakla kalmasaydık.
Ayın, günün her saatin de sevgili annelerimizi layık olduğu şekilde kutlamalıyız.

Benim için her gün anneler günüydü.

Çünkü annemi her gün arıyor,konuşuyor ve görüşüyordum.

Günde bir anne, yetişkin çocuğunu 10 kez arar mı?

Benim annem arıyor ve sohbetler ediyorduk.

Uzun zamandan beri annemin evladı değil arkadaşı,sırdaşı,yoldaşı olmuştum.

Bazen müsait oluyor bazen müsait olmuyordum.

biran bile;

’’ Anneciğim  sonra konuşuruz,demeden işimi bir kenara bırakıp onunla sohbet ediyordum.’’

(Ah.Of) demediğim,yorulmadığım tek insandı.

Ta ki;

25 Ocak 2022 Salı sabahına kadar.!

Evet!

 ‘’Ben annemi bu tarihte kaybettim.’’

Ellerimle onu gökyüzüne semalara gönderdim.

O gitti mutluluğa,ait olduğu ilahi güce!

 Ruhu bedeninden ayrıldı ve şimdi daha çok huzurda buna eminim.

Peki,

 Ben onsuz mutlu muyum?

Kocaman bir HAYIR! Diyebilirim.

İşte hayat bazen en sevdiklerimizi alıp götürüyor bizden.

Bu yüzden bu anneler gününde annesi hayatta olmayan nice çocuklar gibi bende çok üzgünüm!

Yaşamım boyunca önem verdiğim ‘’ilk’’birincil duyguları özgüvenle yaşadım.

‘’İlk’’ler hep mutluluk verirdi.

Anne kaybından sonra ilk kez ‘’acı ilk’’leri yaşar oldum.

Onsuz ilk bayram.

Onsuz ilk anneler günü gibi…

Anne öylesine yüce bir olgu ki;

varlığı çok şey öğretirken yokluğu da hüzünlerin ilk ini ve çocukluktan kurtulup büyüyüp,olgunlaştırdığınızı öğretiyor.

Diyeceğim o ki;

Bu anneler gününde annelerinizi sevgiyle kucaklayın.

Kokusunu ciğerlerinizi şişirecek kadar soluklayın.

Onunla dakikalar değil saatleri,gün ve ayları dolu dolu geçirin.

Öyle çok beraber olun ki;

’’Bu günlere şükür.’Yarınlara eyvah!’’ demeyin.

Meğerse,Annelerimiz bir yıldız misali bir var bir yoklarmış.!

Hayat çok uzun,çok kısa!!!

Anne olmuşuz olmamışız,annemiz var yada meleklere gitmiş,sevgisi sonsuz,koşulsuz olan tüm kadınlarımızın;

‘’Anneler Günü’’ kutlu olsun.