Önemli tartışmalar önemli konuların ismi Corona!

Dünya insanları gibi biz Türk halkını etkiledi Covid 19.!

‘’Bize gelmez,bana bir şey olmaz ‘’çok uzaklarda olacağına inandırmaya çalışsak ta bir o kadar da yakınımızda olduğunu anladık.

Ne zaman hasta olacağımızı bilmeden paranoyalara girdiğimiz kaygı bozukluğu yaşadığımız bu belirsizlik,panik ve şok psikolojimizi bozmuş durumda.

Virüse yakalanmadan kurtulabilmek ise;en büyük temennimiz.

Alınan önlemler ve istenilen önlemlere uyum gösterme eğilimleri heyecanlandırdıkça heyecanlandırdı.

En kötüsü de;

Hareketli çılgın yaşamı yaşarken unuttuğumuz aklımıza gelmeyen ‘’ölüm’’ ile yüzleştik.

Bir hayatın sonlanması;hayaller,umutlar yaşanacak çok hedefler var iken bir an da ölüm kapımıza dayandı.

Daha düne kadar daldan dala koştuğumuz hayatta ölüm var mıydı?

Sahi;

Ölümü en son ne zaman hatırlamıştık?

Sağlığımız için ellerimizi günde kaç defa yıkıyorduk?

Ya da hiç ölmeyecek gibi nasılda dağınık yaşıyorduk.

Sevdiklerimiz ve biz ölümsüz yaşayacağız sanıyorduk.

Yakınlarımızı kaybetme korkusu yaşarken bir an da Azrail virüsü ile iç içe olduğumuzu öğrendik.

Tırnağımız kopsa ‘’corana’’ oldum diyecek kadar virüsten gelen ölüm korkusu içindeyiz.

Meğerse;

ne güzel şeymiş yaşamak,sevdiklerimizle yarınlara uyanmak.

Bir deniz kenarında maviliğe bakmak.

Sevdiklerimizle dans edip halaylar çekip horonlar oluşturmak.

Kokusunu özlediğimiz aile büyüklerimizi sarıp sarmalamak,öpüp koklamak.

Arkadaşlarımızla görüşmek,bir arada olabilmek.

Nefes almak,derin derin bol oksijeni ciğerlerimize çekmek.

Kalabalık içinde sağlıklı yaşamak yerine; yoğun bakımda entübe olma korkusu ile yalnızlaşıp,tek başımıza bu virüsten kurtulmak için ihmal ettiğimiz dualarımıza sarıldık.

Corona virüsü ne çok şeyi unutturdu ne çok şey yapmamızı öğretti bizlere…

Belli alışkanlıkları bırakmak ne kadar zor ise virüs tedbirine alışmakta da bir o kadar zorlanıyoruz.

‘’Corona virüsünden kaçmalıyız!’’

Zorunluyuz;yaşamak istiyoruz.

Sorumluyuz;yaşlılarımız büyüklerimiz,dost v arkadaşlarımız yaşasın istiyoruz.

Güçlüyüz;virüsü alt edebiliriz.

Sosyal mesafeleri koruyalım;insanlar yaşasın insanlık büyüsün.

Sosyal mesafe derken duygu mesafesini de unutmayalım.

Sevdiğimiz aile büyüklerimizi özlüyoruz.Tekrar anlıyoruz; ‘’özlemek,dokunmak,sarılmakta’’önemli duygu durumumuz muş.

‘’Evde kal!’’

çağrılarına uyum sağlarken yaşlılarımızı ihmal etmeyip görüntülü konuşalım.

’’Duygusal mesafemiz’’yakınlaşsın sevgimiz hissedilsin ki bu virüse ‘’sevgi bağışıklılığı’’ gösterebilelim.

Sevgi taşıyıcısı olalım virüsü taşımayalım.

‘’Biz bize yeterken;birbirimizin katili olmayalım.’’

Evet;

bir süreliğine yetkililerin uyarısına kendi sağlığımız için sevdiklerimiz için uyalım. 

Birbirimizi kucaklayıp saracağımız günler yerine birimiz bir diğerinin hayatına sebep olmasın.

Sağlıklı virüssüz nice güzel günlere…