Haber: Damla Oya Erman
Düşünme eylemi, belki de diğerleri kadar çekici görünmeyebilir; zira "Hızlı ve Öfkeli X" veya en son "Transformers" filmi gibi yapımları keyifle izlemek için derin düşüncelere gerek yoktur. Aslında, yaz aylarında sinemaya giderken beyninizi kapının önüne bırakmak, sinema deneyimlerimizle neredeyse özdeşleşmiş bir durumdur.
Ancak açıkça söylemek gerekirse, "Barbenheimer" olarak da anılan bu iki farklı yapım, izleyicilere düşünme konusunda farklı ve belirli derecelerde bir yaklaşım sergiliyor.
Christopher Nolan'ın üç saatlik epik filmi "Oppenheimer", ahlaki sorunlar etrafında dönüyor ve İkinci Dünya Savaşı sırasında Nazi Almanyası'na karşı yürütülen yarışta, insanlığın kendi kendini yok etme yeteneğini sağlayacak bir nükleer silahı dünyaya açığa çıkarıyor.
Nükleer tehdit, hala 80 yıl sonra başka bir savaşla karşı karşıya kalışımızı yansıtırken, Manhattan Projesi'nin mimarı J. Robert Oppenheimer'ın atom bombasının varoluşunun savaşı "düşünülemez" kılacağına dair inancını (veya belki daha doğru bir ifadeyle, umudunu) provokatif bir şekilde ön plana çıkarıyor.
"Oppenheimer"ın ağırlıklı olarak ciddi ve hatta depresif atmosferi, izleyicileri meydan okumaya cesaretlendirirken, yine de zihin bükücü kavramlar içeren "Başlangıç" veya (daha az başarılı olsa da) "Tenet" gibi filmlerde olduğu gibi duygusal ve siyasi sorunları işliyor.
Film, yaz aylarında gösterime girmiş olmasını, yönetmen Nolan'ın ve Universal stüdyosunun, temmuz sıcağında dahi "ciddi" bir filmin başarılı olabileceğine olan inancını yansıtıyor.
Diğer yandan, "Barbie" filmi, yazlık eğlence arayan izleyicilere hitap edecek bir formül benimsiyor ve "Bir bebek etrafında nasıl bir hikaye kurgularız?" sorusunu, 21. yüzyıla uygun şekilde Barbie'nin hayal gücüyle ve renkli aksesuarlarıyla nasıl bağdaştığına dair bir incelemeyle cevaplıyor.
Bu film, "gerçek dünya" ile yüzleşmeyi ve oradaki ataerkil sistemin uyanışını, kadınların gözetlenip Yüksek Mahkeme'de temsil edilmedikleri bir dünyada detaylı bir şekilde ele alıyor.
Barbie, feminist bir bakış açısıyla kuşatılarak, beklenen eleştirilerden etkileniyor, ancak gişe hasılatı açısından oldukça başarılı oldu ve olmaya da devam diyor. Kuzey Amerika'da açılış haftasında 160 milyon doların üzerinde gelir elde ederek bu yılın en büyük açılışı yapıyor.
Oscar adayı yönetmen Greta Gerwig (filmdeki yönetmenlik görevini Noah Baumbach ile paylaşıyor), açıkça renkli ve eğlenceli bir film yapmaktan daha fazlasını hedefleyen bu konuşmayı başlatıyor.
Nükleer bir felaket olmasa bile, film, tüm o pembe renklere rağmen, kadınların büyürken içselleştirdiği güzellik ve rol modeli kavramları hakkında düşünmeye teşvik ediyor.
Bu iki filmin başarısı, Oppenheimer'ın uzunluğuna rağmen büyük gişe beklentilerini büyük ölçüde aştığını düşünmek yanlış olmaz.
İnsanlar, bu filmler merak uyandırdığı veya gerçek olaylar gibi algılandığı için ilgi gösterdi ve muhtemelen en son DC süper kahraman filmi "The Flash" veya beşinci "Indiana Jones"u izlemek istemediler.
Sinemaseverlerin tam olarak ne bekleyeceklerini bilmedikleri gerçeği, merakı tetiklemeye yardımcı oldu ve "Barbie" ile "Oppenheimer", izleyicileri sinema salonunun dışındaki konuları düşünmeye teşvik ederek bunu ödüllendirdi.
Hollywood, bu başarıyı nasıl tekrarlayabileceğini tam olarak bilemeyebilir (organik pazarlama kampanyaları nadiren böyle işler), ancak bu filmlerin neden başarılı olduğu konusundaki pazartesi sabahı eleştirilerini engellemez.
Bu zafer, aktör ve yazarların ikiz grevleri nedeniyle biraz donuk bir kutlama olabilir, ancak stüdyolar ve sinemalar varoluşsal krizlerle karşı karşıya kaldıklarında, işleri ve gelecekleri için bu tür düşüncelerin analiz edilmesi kaçınılmaz olacaktır.
"Barbenheimer" da bize düşünmeye değer daha fazla şey sundu ve pembe ve siyah-beyazın nasıl yeşile dönüşebileceği konusunda bizi düşünmeye yönlendirdi.
