Enver paşa “Yürüyün!” demişti. Nereye mi? "Düşmanın olmadığı, ayazın kemik kırdığı dağlara doğru yürüyün... Bilinmez meçhul bir savaşa doğru yürüyün yürüyün!” demişti. Yürüyordu asker, Zemherinin Kardeleni Sarıkamış’a doğru yürüyordu...

Komutanı sordu; “ Hayrola asker burnundan soluyorsun?”
“Üşüyorum komutanım, üşüyorum!” 
“Bu ayazın sıtması değil asker, öfkenin sıtması sendeki. Hadi anlat bakalım!”
"Öfkem savaşa gitmek değil komutanım; şu acımasız doğayla savaşmak ve hele birde olurda Sarıkamış'a varamamak..." 
“Rahat ol asker, rahat ol! Bizler bu yolda Sarıkamış’a varamasak da ve olurda tarihin dondurduğu an olarak kalsak da, tarih bu dağlarda sizlerin göstermiş olduğunuz kahramanlıklarınızı anlatacak evrene!
Tarih “Sönmez” asker,  tarih “Sönmez”; bu topraklar aldığı sizleri katlarında saklayacak ve öyle bir tohum eyleyecek, öyle bir yiğit çıkartacak ki, bir aslan çıkacak, bir aslan. İşte o aslan destanımızı anlatacak tüm evrene; nasıl ki tarih "Sönmez" bu aslanın adı da Bingür Sönmez olacak! Tarih “Sönmez” asker, tarih Sönmez..."

"Haklısınız komutanım" dedi asker ve tüfeğine yapışan ellerini çenesinin altına doğrultarak;
 “Ben bu tüfeğin sadece vatan koktuğunu bilirdim; bu tüfek evlatta kokuyormuş... Sahi komutanım, evladım anasının kundağında üşüyor mudur şimdi?"
"Asker, ana kundağı soğuk olur mu hiç; ana, ana olana kadar dokuz ay bir sancıdan geçer ve sonra kundağı sıcak olur; zira ana, ana olur!  Vatan, vatan olana kadar bin bir mücadeleden geçer, sonra yarının çocuklarına sıcak kundak olur; zira vatan, vatan olur.
“Öylede komutanım, peki ya şu Sarıkamış’ın kundağı, neden bu kadar soğuk?”
“Hayır Asker, kaldır başını şu Allah-U-Ekber dağlarına bak bi; Bizler belki de yarın şu ayaz kokan dağların, bahar yüreklerinde birer kardelen olacağız. Sen kardelenin öyküsünü bilir misin Asker?  
“Hayır bilmiyorum Komutanım!”
 “Asker, insanın elini kolunu yanına düşüren şu ayaz vurmuş dağlarda, karları delerek başını gün ışığına çıkaran ve tüm kainatı kendine hayran bırakan kardelenler var! Yarın, tarihin donduğu şu anı dahi, kardelenler şu dağlara fısıldayacaklar biliyor musun! Bizlerde kardelenler gibi karın altından çıkacağız tarihe ve bahara...

Asker'in buz tutmuş kirpiklerinin arasından yarı donmuş bir damla yaş süzüldü; yüzünü kapatan kar tanelerinin arasına.

Sarıkamış dağları fısıldıyordu Mehmetçiklerin kaskatı gıcırdayan kulaklarına;
"Ben artık, ayazlara kış olsam da, Sarıkamış’ın yüreğine yaz, kışına bahar olacağım! Yine söylüyorum eğer unutacaksa sizi diyarlar, ben onların dağlarına yaz, gönüllerine kış olacağım! Ve unutmayın ki, ben, siz kardelenlerimi sıcak bağrımda hep sıcak türkülerle beleyeceğim!
Asker, sen “Eledim, eledim” türküsünü bilir misin?”
“Bilmem karlı dağlar bilmem!”
“Bak duyuyor musun asker, ayazım fısıldıyor kulağıma; “Böyle bir türkü doğacak” diyor ve bu türkü bu dağlara çok yakışacak!” Askerin gözünden bir yaş daha süzüldü, dondu kaldı kırağı düşmüş yanağında.

Komutan askerin yanağında donan o bir damla yaş'ı alarak;
"Ben bu göz yaşını Sarıkamış nerdedir bilmeyenlere miras bırakıyorum... Bırakıyorum ki bir gün gelsinler de, vatan kokusu neymiş, vatan türküsü ne demekmiş görsünler… Görsünler ki bu dağlarda kardeş kardeşe, yürek yüreğe, bilek bileğe tek hedef vatan, tek düşünce vatan için ölümün koynuna nasıl gidildiğini bilsinler! Yarın belki düşünceler ayrılır, o düşünce, bu düşünce, şu düşünceler olmak üzre bölünür kardeşlik; ne yürek yüreği tanır, ne kardeş kardeşi... Önce makam ve koltuk derdi devreye girerde, vatan gözden çıkartılırsa, işte o vakit ellerimiz iki cihanda yakalarında olur. Bizim yaramızda kendi içimizde olmalı, saranımızda; ola ki yaramızı dışarıya sızdırır, vatanı koltuğa, dini mevkiye satanların yakasında olacak, bu tüfeklere yapışan ayaz ellerimiz. Bu böyle biline"

“Komutanım vasiyetimiz var şu karlı dağlara!”
“Söyleyin askerler, vasiyetinizi söyleyin karlı dağlara!” dedi komutan. Bütün askerler can havliyle; “Mehmet asker tüm Mehmetçikler adına vasiyetimizi bildirsin!” dediler; zira onun adı Mehmet'ti; “Mehmet tüm Mehmetçiklerin sözcüsü olsun.” dediler. Mehmet asker tüm Mehmetlerin sesi yüreği olarak zoraki dağlara fısıldıyordu;
“Ey Sarıkamış dağları, ağzımızda her an Sarıkamış’ı sayıklayarak, son nefesimize kadar uçsuz bucaksız beyaz bir ölüme yürüdük. Yüreğimizde son damla gözyaşımızı mermi yapıp bir yandan ayazla, bir yandan tipi, boran, kar fırtınasıyla savaştık... Şahidimizsin değil mi dağlar? Bu gün tarihin donduğu ve bir diğer tarihinde başladığı an olacak. Bu destanı anlatacak tek şahidimiz sen ve bizlerle birlikte karların üstüne çıkacak olan kardelenlerisiniz. Siz karlı dağlar bizleri vatan evlatlarına anlatın ki unutulmayalım. Biz ki, tarihin en acımasız savaşını yaşayan, aç, çıplak, perişan askerler, biz unutulmayalım ki potinsiz ayaklarımız, buzdan kıyafetleri giymiş bedenlerimizle, vatanın bizleri unutmayan yüreklerinde hep sıcak kalarak ruhlarımızda şad olalım.

Dağlar diğer arkadaşların sesi soluğu neden kesildi, neden yoklar? Ya komutanımın sesi?” Dağlar fısıldadı;
“Asker onlar tıpkı kardelenler gibi tek tek karların üstüne düştüler; Ben kar, tipi fırtınamla kapattım üstlerini! Bak hepsinin anası Allah-U-Ekber dağlarında bekliyor onları! Hem bak onların ruhu Allah-U-Ekber dağlarına vardı bile! Onlar şimdi analarının ellerinden sıcak çorbalarını içiyorlar! Bak anan seni soruyor onlara, bak gördü seni, ölümün işvesiyle el sallıyor sana, çağırıyor seni!” “Sahi Karlı dağlar anam nasıl ulaştı bu dağlara?”
“Asker analar her yolun bitiminde evlatlarını bekler; vatansa her yolun başında askerini bekler ve sonunda askerini anar ve hatırlar…" Ölümün sıtması tuttu askeri, çenesi zangır zangır titriyordu ölüme...
"Ey asker ben ki asırlardır yüreği taş kesilmiş, ayazın karın fırtınanın tipi boranın anası ve babası olan hep ayazları uğuldayan dağlarım; ben ki ağlamak nedir bilmezdim; ne ettiniz asker ne etinizde ben Sarıkamış dağların yüreğine bir ateş, bir kor ektiniz?"

Sarıkamış dağları deli divane gibi harisleşmiş ağlıyordu;
“Hadi asker yaslayın başınızı ayaz kokan karlı bağrıma;
Benim söylediğim ninni verdiğim uyku çok tatlıdır.
Uyku veren bebek kokar kundaklarım.
Öyle bir ninni söyleyerek uyutacağım ki sizleri, asırlar bu ninniyi anlatacak, kardelenler bu ninninin ağıtında doğup, bu ninninin ağıtında ölecekler.

Askerlerin ruhuyla bedenlerinden çıkan ve gökyüzüne kanatlanan son sözcükler...
 Neden mi Sarıkamış? Çünkü Vatan neyse odur Sarıkamış... 
Neden mi Sarıkamış? Çünkü Vatanın kalbi Sarıkamış... 
Neden mi Sarıkamış? Çünkü Çanakkale eşittir Sarıkamış...
Neden mi Sarıkamış? Önce Sarıkamış sonra her yer Sarıkamış...
Ve son olarak “Kelime’yi şahadet!” Ve her biri  bir kardelen olarak düştü ölümün koynuna, sessiz ve usulca.

Sarıkamış dağların son uğultuları; 
" Ey asker şunu bilin ki, Sarıkamış artık hiç bu kadar soğuk ve ayaz olmayacak..."

Evet, Sarıkamış bir daha, hiç ama hiç karlara tipi boran, kardelenlerine ayaz olmadı.
Ve Sarıkamış o gün bu gündür Güneşle de hiç ama hiç barışmadı... 
Kardelenler o yüzden küstür Güneşe; o yüzden, Güneşi görür görmez ölürler;
Çünkü kardelenler karların sakladıkları şehitlerdi... 
O yüzden kardelenler bir daha hiç dirilmediler.

ŞEHİTLER TOPRAĞA DÜŞÜNCE DEĞİL UNUTULUNC ÖLÜRLER; BİZ ŞEHİTLERİMİZİ HİÇ ÖLDÜRMEDİK Kİ ŞEHİTLERİN ÖLMEDİKİ TÜRKİYEM.

Haftaya bir başka yazımla buluşmak üzere hoşça kalın, dostça kalın ama asla ve asla sevgisiz ve bensiz kalmayın. Sevgilerimle.