ilk başta yalnızdık. Zamanla iki kişi olduk sonra kalabalıklaştık. Onların sıkıntısını çekerken kendi yaşantımızı unuttuk..
Çocukların her biri, ev bark oldu dağıldı gitti yine yalnız kaldık. Başladığımız noktaya geri döndük şimdi yine yalnız. Yine tek başına ama önceki hevesler umutlar bitmiş.
Vücut zamanın akışında dayanamamış yıpranmış ama beyin maşallah yaşadıklarıyla dolmuş bilgi birikimi olmuş.. Ama bu saatten sonra kime faydası var demeyin.
Belki gençliğimizde hiç kendimiz için yaşayamadık ama şimdi yaşama nasıl direneceğimizi öğrendik. Biraz geç kaldık ama öğrendik.
Dünya işte, hiç durmadan dönüyor. Ne biz zamanı durdurabiliyoruz nede kendimizi bu dünyaya ayak uydurabiliyoruz dünya ile hiç durmadan dönüp duruyoruz.
Bazen düz gidiyoruz, bazen de yokuş yukarı tırmanıyoruz. Ama bir inişe geldi mi son sürat tepe takla iniyoruz.
Yaşam işte, dünyaya geldiğin gibi olmuyor. Yürek yangınlarında oluyor, mutlu olduğun günlerinde. İnsan aynı dengede duramıyor. Yaşamı dengelemeye çalışsan da senin istediğin gibi olmuyor. Ne kadar çabalasan da mutlaka bir yerden açık veriyor.
