BELKİ KAÇIRILDI KİM BİLİR?
Havalar iyice soğudu, kışın günden güne “ben geldim” dediği günler hüküm sürmekte.
Sokakta kalanların, sokakta çalışan yavrularımızın, sokağımızın bize ihtiyacı olduğu günlerdeyiz.
Sokakta kalan evsiz insanlar için, belediyelerden, kaymakamlıklardan ve yetkililerden yardımcı olmalarını isteyebiliriz. Dışarıda soğuktan titreyen birini görüp, yürüyüp geçmek insanlığımızdan çok şey alıp götürür. Hele ki gördüğümüz çocuk ise akan sular durmalı! O an, hiçbir şey ondan daha öncelikli ve önemli olamaz, olmamalı. Mendil satan, ayakkabı boyayan yahut dilendirilen çocuklarımızı görüp, kayıtsız kalabilenleri ben “insan” olarak görmüyorum.
Diyelim ki dilendirilen veya bir şeyler satmaya çalışan küçük bir çocuk gördük. Çok mu zor onunla konuşmak? Niye dileniyor, kim dilendiriyor, niye mendil satıyor, niye ayakkabı boyuyor, niye...? Belki o çocuk kaçırıldı, çoğunlukla da karşılaşılan manzara da bu. O çocuk sizin kaçırılan, zorla dilendirilen, satış yaptırılan çocuğunuz da olabilirdi. Hep derim ya “empati yapalım”
Lütfen olabildiğince konuşturup bilgi almaya çalışın onlardan. Kaçırılan çocuklar, takip edildiklerini bildikleri için tedirgin, ürkek ve suskun olurlar. Ne olursa olsun pes etmeyin! Onlara önce güven ve cesaret verin. “ konuştuklarınızın aranızda kalacağını, ona yardım edeceğinizi, korkmaması gerektiğini” söyleyin. En yakın karakoldan yardım isteyin. Zorla tutulan yavruların ailesine kavuşturulmasına, kimsesizlerin ise kurumlara yerleştirilmesine vesile olabilirsiniz. Lütfen! “kim uğraşacak bunlarla, aman başım belaya girmesin” demeyin. Lütfen bananeci olmayalım. Unutmayalım ki bugün onların başına gelen, yarın bizim başımıza da gelebilir. Hastalandığında ateşi yükselen yavrularımızı düşünelim. Yüksek ateşlerini düşürmek için prestamol içeren bir ilaç vermez isek havale geçirebilirler değil mi? Hastayken iştahsız olurlar ve hemen gül gibi solarlar değil mi? Biz yanlarındayken bile zorlu bir süreç yaşarız. Ateşleri düşesiye kadar hiç uyumayız, başlarını bekleriz değil mi?
İşte onlarda tıpkı bizim evlatlarımız gibi bakıma, ilgiye ve korunmaya muhtaçlar. Bizim gibi, onlara el uzatacak iyi insanlara ihtiyaçları var. Şayet sokakta dilenen veya yahut satış yapan çocuklar mecburiyetten bunu yapıyorlarsa (fakirlik, öksüzlük, yetimlik vs...) onların ailelerine destek vererek bu yavruları sokaktan kurtarıp, ailelerine, okullarına kavuşturmanın çarelerini aramalıyız. En azından devletimizin koruması altına girmelerine vesile olabiliriz.
Herkes en yakın çevresinde bulunan yardıma muhtaç çocukları korusa, kollasa, sahiplense zaten bu manzaralar silinir gider. Duyarlı olmak, elimizden geleni yapmak, gücümüzün yetmediği yerlerde ise gariplerin sesini yetkililere duyurmak zorundayız. Evet zorundayız dedim. Çünkü biz Rabbim’in yarattığı en şerefli varlık isek bunun hakkını vermek zorundayız diye düşünüyorum.
Siz okuyucularımıza kucak dolusu sevgi ve saygılarımı sunuyorum.
