Günaydın dostlarım!
Bugün 14 Şubat “sevgililer günü’nden”bahsetmeyeceğim.
Sevgiyi kaybetmiş ,kendini sevmeyi çoktan bırakmış ve her günü acı içerisinde olan bir topluma ne diyeyim?
Sevgi EMEK,
Sevmek CESARET gerektirir.
Kendini sevmek ise KENDİNE İNANCI gerektirir.
KENDİNİ SEVMEDEN DE BAŞKA CANI SEVEMEZSİN.
Kendini seven ve inanan insan, DOĞRU DEDİĞİ YERDE TEK BAŞINA DURABİLİR; MEYDAN OKUYABİLİR VE YÜRÜYEBİLİR.
Ne güçlü bir duruş, ne büyük bir onur ve nasıl çelikten karakterdir “tek başına” kalsan da;
Doğru bildiğin yolda “tek başına” yürümek.
Zaten ancak böyle yaşanan bir ömür ÖLÜMSÜZ olur.Yoksa bir kapıdan girip,diğerinden çıkacak kadar bir anlıktır.
Aklıma hep MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’ÜN TBMM’ndeki konuşması gelir:
“Kurtuluş Mücadelesi için ‘tek başıma’ kalsamda; vatanım için kanımın son damlasını akıtarak; seve seve canımı veririm.”
Lakin bu konuşma cesurları daha da kararlı yaparak;korkanları ise utandırarak toplu halde “KURTULUŞA”yürünmüştür...
Sevgi ile kalınız;
Önce kendinize inanıp,kendinizi seviniz ki diğer canları gerçekten sevebilin.Tabii ki egonuz -bencilliğinizden sıyrılabilirseniz!