Sabrın sonu selamet değil bir savaşın başladığı an sabrın sonudur. Ancak savaşın sonu selamettir.
Hayallerinin toplamı sıfır olanlar…kazandıkları zaman herkesin kaybettiği andır.
Gece ve ranza bedenimi aralarında boğmaya çalışır iken bir anda günlerce susuz kalmış bir hücre mağdurunun, çığlığını düğümleyip ucuna umudun tas yapıp saldığı kör kuyuda su bulması gibi çığlık atıyordum. Sessizdi yurt koridorları. Çıt çıkaran hamam böcekleri, bugün suskundu. Herke benim yaşam ile kuracağım ilk cümlenin heyecanını bekliyordu. Her kaderi kör çocukların bu törenleri olurdu. Ya yenecek ya yenilecekti. Ben vazgeçmek istiyordum.
Yaşamdan vazgeçmiş kişi kendisinden mi vazgeçmeyecekmiş. En kötü karakter bu gerçeklerde var olanlardır. Acıma duygusu olamayan kişiler bu iklimde yetişir.
Kendim kendimden korkmaya başlamıştım. Her gece canımı alamaya gelen, “ranza ve geceye” canımı vermeye hazırdım. Aylarca sürüp giden kararsızlık. Artık canıma tak etmişti. Bu kadar süren suskunluk ötesinde canımı almaya gelen yoktu.
Bu kadar beni çileden çıkaran sabır beni çileden çıkarıyordu.
Sabrın sonu selamet değil bir savaşın başladığı an sabrın sonudur. Ancak savaşın sonu selamettir.
Her iki taraf içinde ya yenilirsin ye yenersin. İkisi de kazançtır. Günlerce insanların, mimiklerine ve sesleri ile çıkardıkları beden dilleri benim duygularımı tohumlayan “ebeveynlerim” gibi olmuşlardı. Artık bu kadar oruspulaşan duyguları taşıyamıyordum. Cevaplarını vermem gerekiyordu. Bunu için artık sessizliğimi bozmam gerekiyordu.
Yine bir “gece ve ranza “işkencesindeyim. Herkesin karanlığın ötesinde beni izlediklerini biliyordum. Ya debelenerek ranzanın kokusuna teslim olup son şarabımı içip rüzgâr küllerimi çöplüğe savuracaktı.
Yahut şarap içebilme hayalini sonuna kadar taşıyacaktım. Düşünürken kanım vücudumdan çekilip yüreğime doldu. Yanaklarım kızardı. Ayağım ile boşluğu ileri itmeye çalışarak kasılmalarım başladı…
Kendi geçmişimi hiç hatırlamıyordum. Her şey sonsuzluğa uçmuştum. Geçmişimi kaybetmiş veya kimsesizler mezarlığına gömmüştüm.
Dilime kelimeler dolmuştu. Kelimeler ağzımda kızgın bileyeler dönmüştü bir tarafım atmak istiyor diğer tarafım bu yutmak istiyordu. Sonunda ayağa kalkıp geceye var gücümle yeteeeeer diye çığlık attım.
Artık konuşabiliyordum.
Kazanmıştım… savaşın başladığı an sabrın sonudur.
Hayallerinin toplamı sıfır olanlar…kazandıkları zaman herkesin kaybettiği andır.
Saygıyla