Kadın, erkek için yaratıldı.
Önce erkek yaratılmıştı.
Fakat, anlayamadığı bir eksiklik içindeydi.
Kendinde, açıklayamadığı bir boşluk hissediyordu.
Sanki dünya, kapkaranlıktı.
Bomboştu, hiçti, anlamsızdı.
X
Ne zaman ki, kadın yaratıldı.
Kadını, yanında buldu.
Kadınla buluşturuldu.
Anlayamadığı eksiklik yok oldu.
Açıklayamadığı boşluk kayboldu birden.
Aydınlandı dünya.
Gitti karanlık.
Işıdı her yer.
Dünya, anlam kazandı.
Hiçlik, olmamışa döndü.
Dünya, dünya evi oldu.
Dünya şenlendi.
Hayat canlandı.
İnsan tamamlandı.
X
Yok olan yarısı, var oldu.
İki yarım elma olan;
Kadın erkekle,
Erkek kadınla bütünlendi.
Birbiriyle örtündü.
Kadın erkeği,
Erkek, kadını bürüdü.
Birbirine örtü ve korucu oldu.
X
Derken, yüzlerce asır geçti gitti aradan.
Çok zaman, itildi kakıldı kadın durmadan.
Ta ki, geldi cihana insanlığın yüz akı.
Gün yüzüne çıktı karanlıktan, kadın adı.
Dedi, duysun diye cihan, Kâinatın fahrı:
“Hanıma iyi davran, gider İlâhın kahrı.”
