İnanılır gibi değil…
Duyduğum zaman ben de bastım kahkahayı..
Okuyun hele…
***
Yıl 1995…
Bolu da Üniversitede öğretim görevlisiyim…
Öğrencilerimden biri devlet hastanesinde çalışan hemşirelerden…
Boylu boslu, akıllı, endamlı ve de cilveli biri…
Adı Emine….
***
Emine aklı başında bir öğrencim…
Normal zamanını yıllara yaymış olarak okulu bitirmeyi planlamış…
Hem işini yapacak, hem de zamana yaydığı için okulu bitirmiş olacak…
Boş zamanlarında bizi bazen orada gördüğü için turizm enformasyon ofisine uğruyor…
Bu ofis ahşaptan ve görevlisi de dostlardan biri…
Bizim sohbet yerimiz sayılır mesai bitimlerinde…
***
Bir gün…
Turizm ofisinde oturuyoruz…
İki genç, bakımlı ve güzelce hanım geldi ofise…
Konu konuyu açtı ve bir zaman sonra bana dönerek sordular…
“Af edersiniz Emine Bursa ya gidecekti, gitti mi?”
Emine Bursa’dan kız kardeşimin işyeri arkadaşlarından birinin kardeşi aynı zamanda…
Ben de Emine’yle bir malzeme göndereceğim kız kardeşime…
“Yok gitmedi daha ama bu akşam gidecek”
“Siz gitmiyor musunuz?”
“Hayır ama Emine benim de işimi görecek sonuçta”
“Ben yerinize olsam birlikte giderdim, yalnız göndermezdim”
“Siz Emineyi tanıyorsunuz değil mi?”
“Tabii tanıyoruz o bizim arkadaşımız, biz de hemşireyiz, yeni geldik buraya”
“Yanlış anlamayın lütfen , beni tanıyor musunuz?”
“Hüseyin bey sizi gıyabınızda tanıyoruz Emine sizden hep bahsediyor”
“Allah Allah benden mi bahsediyor, neden acaba”
“Neden öyle diyorsunuz? Bir kadının kocasından bahsetmesi gayet normal değil mi?”
“Neee kocası mı?”
***
Emine benden hocam hocam diye bahsetmiş sıklıkla…
Uzaktan da beni göstermiş arkadaşlarına ama öğrenciliğinden fazla bahsetmemiş…
Arkadaşları beni hocam hocam demesini kocam kocam olarak yazmış hafızaya…
Ben de diyorum kendi kendime…
Ne zamandır bazı genç hanımlar yolda gördükleri zaman bana selam veriyor tebessümle…
Ben de saf saf kendime pay çıkarıyorum…
“Ulan Hüseyin , kızlar gül demetleri gibi önüne dökülüyorlar, sen neymişsin be abi” diyorum içimden…
İşte o sohbette anladım ne olduğunu…
Meğer hastane hemşireleri beni Emine’nin kocası sanıyorlarmış…
***
Emine lojmanda kalmıyor…
Ayrıca tuttuğu evde kaldığı için arkadaşları onu evli sanıyor…
Bursa dan döndüğü gibi Yüksekokuldaki ofisime geldi…
Kız kardeşime gönderdiğim malzemeyi vermiş…
Arkadaşlarıyla yaşadığım kocası olduğum hikayeyi anlatmadım öncelikle…
Biraz sohbetle birlikte kendisine şöyle söyledim…
“Emine, akşama geç kalacağım, bir tarhana çorbası da yaparsan sevinirim”
“Anlamadım hocam, ama yaparım tabii, gelirseniz çok sevinirim”
“Kocan değil miyim Emine tabi evime geleceğim” dediğimde Emine’nin yüzünü görecektiniz…
Sonra anlattım arkadaşlarıyla yaşadığım olayı…
Birlikte bastık kahkahayı…
O günden sonra Emine çoğu zaman H ile K nin ortasında gramerde olmayan bir harfle hocam demeye başladı…
Nereye çekerseniz o oldu o günden sonra…
Güzel günlerdi…