Tekrar arabaya bindik. Arkadaşlarıma döndüm.
- Arabanın plakasını gören oldu mu? O telaşede kimsenin aklına bile gelmemişti. Adam ardına bile bakmadan arabasını sürüp gitmişti..
Çok şükür kadına hiçbir şey olmamıştı ya biz buna sevindik.
Bu İstanbul’un trafiğinde araba kullanmak gerçekten çok zor. Yayalar da, sürücüler de yolda boş bir alan gördüler mi hemen atmaca gibi atlıyor, o anda trafik kuralları filan kimsenin aklına gelmiyor.
Nihayet, zar zor yoğun trafikten çıkabildik. Gideceğimiz yola saptık. “Oh be kurtulduk” diyecektim ki arkadaşım “Aslı dikkat” demeye kalmadı bir kamyon yalpalayarak üzerimize doğru geliyor. Hepimiz çığlık çığlığa. Arabamı şarampolün en uç noktasına çektim durdurdum. Bizim canlar Allaha emanet. Kamyon bizden yana bir sallansa şarampolün dibindeyiz. Kesin Şoför uyuyor. Ben “plaka plaka” diye bağırdım. Kamyon çekti gitti. Herkes derin bir nefes aldı .”Arkadaşım sinirle “Ne plakası be? Biz burada can çekişiyoruz” İyi ki ben almıştım hemen telefonla plakayı. Trafiğe bildirdim. Başkalarının yaşam hakkını elinden alabilirdi..
Ne deyim arkadaş ehliyeti alan yola çıkmış can güvenliği sıfır Biz Allaha emanet. Ne trafik ne kural hiç kimsede yok
Bu gün belki yeterince sinirlerim yıprandı ama hiç olmazsa canımız yanmadı. Her ne olursa olsun hiç kimse başkalarının yaşamını elinden almaya hakkı yok.. Bunun içinde Trafik kurallarına uyalım Uymayanları da uyaralım.