KİMSESİZ MİNİCİK YÜREKLER SİZİ BEKLİYOR !
Masum, tertemiz yüreklerin sahibi, yarınlarımız, umutlarımız, mutluluğumuzun en önemli sebebi çocuklarımız değil midir? Hayata karşı verdiğimiz mücadele de; yenildiğimizi ,tükendiğimizi hissettiğimiz anlarda var olmamızın yegane sebepleri olmamışlar mıdır? Biliriz ki bize ihtiyaçları vardır, biliriz ki küllerimizden yeniden doğmamız lazımdır.Nice olmazları oldurmuşuzdur, sırf gözlerinin içinin mutluluktan parladığını görmek için. Onlar hayatımızın merkezidir. Uğurlarına seve seve fedakarlık yaptığımız yegane varlıklardır. Onların umutlarına ,mutluluğuna gölge düşürmemek için, en coşkun hıçkırıklarımızı bile boğazımızda düğümleyerek gülümsemeyi öğrenmedik mi? Sadece onlara kıyamadıĝımız için; bizi bizden çalan, acı yüklü, hüsran yüklü nice sırları gömmedik mi yüreĝimizin derinine en derinine? Íçten attıĝımız sessiz, çıĝlıklarla örtmedik mi hepsinin üstünü mahşere kadar?
Sevgimizi ,şefkatimizi son damlasına kadar yavrularımıza veririz deĝil mi?Hafif bir ateşi bile çıksa gecelerimizi gündüze baĝlar, başlarından ayrılamayız değil mi?
GELELÍM ASIL KONUMUZA..!
Bazı okurlarımızın "bizim çocuĝumuz yok, olmuyor" dediĝini duyar gibi oldum. Herkes, tabii ki önce kendi çocuĝu olsun ister.
Çocuĝumuz olmuyor diye lütfen karalar baĝlamayın olur mu? "Bunda da vardır bir hikmet" diye başka bir bakış açısıyla düşünmenizi isterim.
Ínanın, sizin evladınız olunca yapmayı arzuladıĝınız ne var ise, kimsesiz minicik bir yürek de bunlara hasret olarak yaşıyor. O da anneye, babaya muhtaç.O masum yüreklerde saçlarının okşanmasını ,bir kucakta uyumayı, sevilmeyi hatta şımartılmayı istiyor.
Kimsesiz yavrularımıza, koruyucu aile olabilirsiniz hatta onları evlat edinebilirsiniz. Sevginizle birbirinizi sarmalayabilirsiniz.
Sizin "yavrum", onun "annem, babam" diyeceĝi bu kutsal anı yaşamak için daha ne bekliyorsunuz? Sevgiyle, hasretle birbirlerine sımsıkı sarılan, birbirlerinin canına can olacak yüreklerin biran önce kavuşmasını temenni ediyorum.
Sevgi ve saygılarımı sunuyorum
Esen kalın
