Eve gelene kadar kucağında uyudu. Aylarca onu kucağından ayırmadı onunla uyudu, uyandı. Onu emzirmeye çalıştı. Sütü yoktu ama bağ kurabilmek, anne sıcaklığını ve kokusunu verebilmek için. Her zaman bebeğine ''sen benim kızımsın bebeğim, biz seni hiç bırakmayacağız'' diyordu.
Velayet için yasal olarak 1 yılı doldurmak gerekiyordu. Evlatlık edinen annelerin doğum izni yok. 2 hafta izin alıp, işine dönmek zorundasın. Bunu öğrendiğinde çok üzüldü. Nasıl başkasına bırakıp gidecekti. Sadece en güvendiği kişilere bırakabilirdi. Raporlar aldı, izinler derken dört ay geçti.
Bebeği artık annesini tanıyor, gülüyor ve arkasından bakıyor yanından hiç ayrılmasın istemiyordu. İkisi de birbirlerine çok alışmıştı. Bebeğinin üzerine titriyordu. Öyle duygulu, öyle güzel annelik yapıyor ve gelişimi için elinden geleni yapıyordu ki; kimse evlatlıktı diyemezdi. Evlatlıktı diyorum çünkü artık o minik meleğimizi biyolojik annesi geri aldı.
Doğduğundan bu yana ona annelik yapan, o kadar emeğini, sevgisini veren ve bebeğinin geleceğini güvene aldığını düşünen annesi yıkıldı. Artık ninniler ağıta dönüştü, koskoca bir boşluk var ellerinde, sesi değil sessizlik var gecelerde..
Şimdi kalan için mi zor? Yoksa giden için mi? Giden şuan bebek hiç bir şeyden habersiz. Fakat kokusuna alıştığı, arkasından ağladığı, ona oyunlar oynatan ve a'dan z'ye hiçbir şeyini eksik etmeyen manevi annesinin yokluğunu hisseder belki de..
Peki ya sonra ne olacak? Hangi şartlarda, nasıl büyüyecek? Manevi annesi yıkılmış durumda. Umutlar, hayaller vardı. Kolay değil kutsal bir duyguyu meleğiyle yaşayıp, hayaller kurup, büyüdüğünü, okuduğunu, evlendiğini görmek isterken bu acı sonu yaşaması.
Bana göre biyolojik anne, bir anne adayıydı ama sonra seçim sansı vardı. Anne olmamayı seçti, terk etti. Benim için biyolojik annenin hakları hastanede bıraktıkları anda bitti.
Ben de sevinmiştim. Arkadaşımın annelik duygusunu yaşadığı için ve minik bebeğin iyi bir ailesi olduğu için. Artık ben de üzgünüm. Elimden gelen sadece dua etmek, minik kızımız için her şey iyi ve güzel olsun. Hayat ne gösterir bilinmez. Ama yıllar sonra büyüdüğü zaman onu biyolojik annesinin bıraktığını öğrenirse; savunmasız, minicik bir bebek olduğu, en zor anlarında onu bağrına basan manevi annesini gelir bulur belki…
