Bende bir yarım asırı devirmedim mi? Nice anıları, hüzünleri, sevinçleri beynimin köşelerine sıkıştırmadım mı?
Bak; aşklarını ellerinde ki çakıyla ağacımın gövdesine kazıyan çift…
İşte orada, güçlü dallarına atılan iple bebesine kurduğu salıncağı sallayan kadın… Ya sırtını dayamış, ömrünün yorgunluğunu atmaya çalışan kocamış adam?
Hatırlıyorum babamın ölümünü, sırtımı dayadığım ağacım kesilmişti sanki o an, boşlukta, sahipsiz, kimsesiz kalmıştım.
Her emeğimin sömürülüşünde, mırıldandığım, içimde biriktirdiğim sessiz çığlıklarımla tekrarladığım;
‘Yüklü yemiş dallarıdır, kollarımız kollarımız
Silkeler durur düşman, silkeler durur bizi.
Analar da bir ağaç değil mi? Biricik evlatları meyveleri.
Bakamıyorum gözlerine, beş yitirilen Can’ın analarının…
Nasıl da haince bir katlediliş, nasıl dayanır ki bir ananın yüreği?
Ağaçları kesmiyorlarmış, sadece naklediyorlarmış… İnandınız mı? Ben inanmadım. Ancak fidanlar yeni bir toprağa dikilebilinir. Yorgun, her bir yaşın çizik attığı, yaşayan, soluk alan, yemyeşil ağaçlar nasıl dikilsin ki bilmediği, tanımadığı yeni bir toprağa?
Kandırmayın bizi, siz ağaçları değil, aslında bizleri kesiyorsunuz…
Siz Cumhuriyet’imizi, siz bayrağımızı, siz o küçüçük aklınızla Atatürk’ümüzü kesmeye çalışıyorsunuz…
Başaramazsınız beyler, başaramazsınız… Kesebildiğiniz sadece ağacın toprağa deydiği yer. Ya kökleri? Sanmayın ki o ağaçlar sadece sizin görebildiğiniz kadar. Biz sizin kesebilmeyi beceremeyeceğiniz bir ormanız, Biz, mavi gözlü, sarı saçlı, kocaman yürekli Atamızın ormanıyız. Biz çamız, yaz kış yapraklarını dökmeyen ve daime yeşil kalan.
Biz söğüdüz, bir gövdede çoğalttığımız, göğe yükselttiğimiz dallarımızı, yeniden köklerimize yakın akıttığımız…
Siz beyler; ne yapsanız bizi yok edemessiniz. O kadar kocaman, o kadar dağılmış kökümüz var ki…
Çocukken ağaçların göz yaşlarını koparır, çiğnerdik. Adı reçineydi. Şimdi büyüdük ve anladık ki, o göz yaşları bizim birer hazinemiz.
Biz bir ceviz ağacıyız. Sevdiğimiz her bir parkta. Biz ormanız kocaman kardeşcesine…
Hangi çılgın zincir vurabilir ki bize?
Biz, atamızın evladı nice ormanlarız.
Ne yangınınız, ne katledişiniz asla bizi bitiremez.
Diren ağacım, diren insanım…
TEK BİR AĞAÇ GİBİ HÜR, VE BİR ORMAN GİBİ KARDEŞCESİNE…
