Bir kez gerçekten aşık olur insan, bir kez gerçekten sever sadece... Sonu hüsran olmasa yine aşk olur mu adı. Vuslata çeyrek kala bitmese bu kadar derin kalır mı yarası, muamma, muammalarda yaşamak kolay mı? Hep zorda kalmak, hep o anda yaşamak.... Adı aşk, tek kişiye bölünmüş, tek perdelik oyun. Başrolde ben ya da başkası ne fark eder. O yaşayanı vurur can evinden, ayırmaz isimleri, takılmaz şehirlere, yaşa ve gör der sadece. Yaşa, gör ve öl! Yanlızlığa yumdum gözlerimi, görmediniz. Böldüm yüreğimi adsız kahramanlara, bilmediniz. Boğuldum iç seslerimin denizinde, adressiz gecelerde sabahladım, yudumladım kuytuluğumu kadeh kadeh, fark etmediniz. Sarıldım en büyük boşluklara, yalandan avuttum kalbimi, kalabalıklarda yenildim tekliğime. Mutluluk sandığım anlara tutundum, tarihsiz kaldım takvimsiz bir günde. Bilmezsiniz! Parçalanmışlık iki kişilik yaşanır aslında..
Parçalanan, kanayan, ağlayan, parçalardan arta kalan bir yürek ve savaşın galibi...
Ne kazandığını bilmeyen, mutsuz, sıkkın, belki o da buruk, yine de zaferin kutlu olsun emi! Bilinmez, ben her seferinde yüreğinin seferine yenilmiş savaşçı... Bir varmış bir yokmuş, asla sonu olmayan basit bir aşk masalı... Ve arayıp durmuş, kalbindeki tanrısını, yarım kalmış yazısını.