Haber: Mert Osman Erman
Rusya, Ukrayna'nın başkentini neredeyse her gece füzeler ve insansız hava araçlarıyla vurmayı başladığında doğum yapmaya başladı.
Bebek Mia ilk geceyi hastanenin yeraltı bomba sığınağında geçirdi, doğum yapmakta olan veya doğum yapan diğer kadınlardan sadece birkaç metre uzakta.
Yuliya, kulağı delici sirenlerin ve patlamaların karanlığı yırttığını söylüyor, ancak hemşireler kadınların sakin kalmalarını teşvik etmeye ve onları desteklemeye çalışmışlar.
Rus saldırıları genellikle ülke genelinde elektrik kesintilerine neden olmuş ve su ve ısınma tedarikini kesmiştir, bu da yeterli doğum bakımı sağlamayı zorlaştırmaktadır.
İki kızı olan Yuliya, savaş sırasında başka bir hamilelikle ilerlemenin ek risklerle geleceğini biliyordu.
"Sadece daha çok sertleşiyorsunuz. Saldırılara ve sürekli hava saldırılarına alışıyorsunuz. Daha güçlü oluyorsunuz," diyor.
Ağustos ayında, Devlet Başkanı Volodymyr Zelensky, önümüzdeki aylarda Ukrayna'nın daha fazla asker göndereceğini doğruladı ve Yuliya'nın eşi Vladyslav'ın yakında çağrılmasını bekliyor.
Bebekler ertelendi
Ülkenin doğum oranının çatışmanın başlamasından bu yana neredeyse üçte bir oranında düştüğü tahmin ediliyor.
Ukrayna analiz firması Opendatabot'un Ukrayna Adalet Bakanlığı tarafından kaydedilen doğumlar temel alınarak yaptığı hesaplamalara göre, bu yılın ilk yarısında ülkede geçen yılın aynı dönemine göre yaklaşık 38 bin daha az bebek doğdu.
Savaştan önce bile Ukrayna'nın doğum oranı düşüyordu, ancak bu çatışma aileleri ayırdı ve onları çocuk sahibi olma planlarını ertelemeye zorladı.
Yüz binlerce erkek askere yazıldı veya seferber edildi ve kaç kişinin öldüğü bilinmiyor. Bazı genç kadınlar da gönüllü oldu, ancak üç ila dört milyon arasında kişi Polonya, Almanya ve İngiltere gibi ülkelere kaçmak zorunda kaldı.
"Bazı kadınlar bu yıl doğurabilirdi ama yapmayacak. Savaşın sona ermesinin ardından Ukrayna'ya dönebilirler veya dönmeyebilirler. Belki de kocaları yurtdışında kendilerine katılabilir. Bazı aileler ayrılabilir," diyor Kyiv'deki Ptoukha Demografi ve Sosyal Çalışmalar Enstitüsü'nün müdür yardımcısı Oleksandr Hladun.
Bebek Mia'nın doktoru Natalya Stolynets, istiladan önce Bucha'nın bir banliyösünde yer alan ilçesinde aylık ortalama 10 yeni doğanın kaydını tuttuğunu söylüyor. Stolynets, şimdi bir ayda bir veya iki yeni doğan görürse bunu bir umut işareti olarak görüyor.
"Hayat durmamalı, hala ileri gitmemiz gerekiyor," diyor.
Genç Ukraynalı anneler, savaş zamanında doğum yapmanın bomba sığınaklarında toplanmış geceler geçirmeyi gerektirdiğini anlıyor, ancak bazıları işgali "hayatlarını ve annelik şansını çalmakla" bırakmamakta kararlı.
İdeal bir zaman yok
Halya Rudyk ve eşi Kostia Nechyporenko Ukrayna'da çalışan gazeteciler ve yeni ebeveyn olmuşlar.
Halya, "
Ne zaman olacaksa?" diye soruyor. "Daha iyi bir zamanı beklemek anlamlı değildi."
Savaş yarın sona erse bile, ülke yavaşça yeniden inşa ederken etkileri yıllar boyunca sürecek, diyor.
"İşimiz olup olmayacağını veya geleceğin nasıl olacağını bilmiyoruz," diyor. "Ayrıca, Rusya'nın bize hayatımızın en iyi zamanını çalmaya çalıştığını hissettim."
Çiftin kızı Maria, Mia'dan sadece üç gün büyük ve o da hava saldırıları ve füze saldırıları sırasında doğdu, yine Kiev'de.
Askerlik çağrılarını bekleyen Kostia, ailesini hemen kurmaya başlamak istiyor ve beklemek yerine.
"Artık genç olmayacağımı farkettim," diyor. "Önümüzdeki beş veya altı yıl boyunca, Ukraynalı bir çift olarak çocuk yetiştirmenin ideal bir zamanı olmayacak."
Herkes aynı şekilde hissetmiyor.
Iryna Melnychenko, bir yazar olan 35 yaşında bir kadın, eşinin savaşa gitmesinin ardından bir yıl boyunca bebek yapma kararı almaya karar verdiklerini söylüyor.
Çift savaş başlamadan sadece üç hafta evliydi ve aile kurmaya ve kendi evlerini kurmaya hayal kuruyorlardı, diyor Iryna.
"Kocam cepheye gittiğinde, hamile olmadığım ve onun çocuğunu sevme şansım olmadığı için çok üzüldüm.
"Sonra, savaş zamanında hamile birlikte olduğumu ve kocamın cephesinde olduğunu farkettim, bu da benim bir yalnız anna dönüşebileceğim anlamına gelebilirdi."
Bucha'ya geri dönen Yuliya, Mia'yı bebek arabasıyla her gün mahallesinde dolaşıyor ve ortanca kızı Rimma yanı başında yürüyor. Normal hayata devam etmek, savaşı reddetmenin bir yolu.
Kızlarının savaşın yakın bir hafıza olmasını umuyor ve Ukrayna'nın aileler için güvenli bir yer yapmak yetişkinlere bağlı olduğunu söylüyor.
