John Keane, “Şiddetin uzun yüzyılı” olarak tanımladığı 20. yüzyılı böyle tasvir ediyor. Bu yüzyılın, modernliğin, doğum yeri olan batıda bütün dinamikleriyle yerleştiği ve dünyanın tamamına yayıldığı tarihsel dönem olması, modernlik ile şiddet arasındaki ilişkiye dair tartışmaları bir kez daha düşündürüyor. Barbarlık demek ilkellik demek, medeni olanın yani sınıflı toplum insanının anlayışı bu. Biri medeni, diğeri ilkel yerli, barbar. İki ayrı sosyal sistem insanının arasındaki fark (kalite farkı). Medeni, sınıflı toplum insanı; barbarı vahşi, kan dökücü, gaddar olarak anlatır hep. Medeniler tarafından yazılmış olan felsefî, tarihî, edebî metinlerde barbar insan hep böyle anlatılır.
Halbuki, bu anlayış, medeninin sözlüğündeki barbarın tanımıdır. Oysa bilim dilinde Barbar: İlkel sınıfsız toplum insanıdır. Medeniyet insanından çok daha hoşgörülü, merhametli, dürüst, mert, yalan-hile nedir bilmeyen insandır barbar.
Grekçe Barbaros; yabancı anlamına gelir. Köken olarak da oradan türemedir. Eski Grekler, kendilerinden olmayan herkese yabancı demekte. Medeniler ise oradan aldıkları bu terimle ilkel sınıfsız toplum insanını da kötülüyor. Kötüleyici, yerici, küçültücü, aşağılayıcı bir kavram haline getiriyor. Böylelikle çok olumsuz bir anlam yüklüyor kelimeye. Grekçe kökeninde olmayan yeni ve bambaşka bir anlam yüklüyor. Aslıyla ilgisi olmayan yeni bir kavram haline getiriyor
Siyasal teoride uygarlaşma, modern toplumların asli ilkesi, barbarlık ise karşıt ilkesi olarak görülür. Modernliğin uygarlaşma yolunda yapısal ve sürekli bir ilerlemeyle belirlendiği fikrine dayanan bu iyimserliğin temelinde, akla ve akılcılığa duyulan güvenin yattığı bilinir. Buna göre akıl ve akılcılık yerleştikçe, akıldışının ve akılsızlığın bir yansıması olan şiddet de toplumsal ilişkilere damgasını vuran bir faktör olmaktan çıkacak: Aklın ışığıyla aydınlanan toplumlar, böylece karanlıkla eşanlamlı olan şiddet ve barbarlıktan kurtulacak.
