Makinistliğe başladığı sinemanın kapanmasının ardından, yıllarca başında çalıştığı projeksiyon cihazını satın alan 61 yaşındaki Osman Kaynar, duvarları film afişleriyle kaplı bodruma kurduğu beyaz perdede bu makineye taktığı filmleri izliyor. Gezdiği şehirlerden ve yurtdışından getirdiği sinema projeksiyon makinelerini evinin bodrum katında muhafaza eden Kaynar, bodrumda ayrıca arızalı film makinelerinin tamirini yapıyor.
Daha ilkokula başlamadan annesinin götürdüğü sinemanın kadınlar matinesinde film izlemek yerine makine dairesinin kapısından film makinesini seyreden Kaynar, yıllarını verdiği koleksiyonunu bir müze kurarak sergilemeyi hayal ediyor.
Kaynar, AA muhabirine yaptığı açıklamada, 5 yaşından beri sinema projeksiyon makinelerine ilgi duyduğunu, gözünün hep sinemada olduğunu söyledi.
Evlerde televizyonun yaygınlaşmadığı yıllarda sinemaya çok büyük bir ilginin olduğunu anlatan Kaynar, şunları kaydetti:
"Sinemaya gittiğimizde içeride film oynarken ben yukarı çıkıyordum. Makine dairesinin kapısı açık oluyordu. Genellikle oradan makineyi seyrediyordum. Sinemanın makinisti beni kovarlardı. Giderdim biraz sonra tekrar gelirdim. Sinema sevdam bu şekilde başladı. Daha sonra 14 yaşında sinemada makinistin yanına çırak olarak işe başladım. Ardından aynı yerde makinistlik yardımcılığı yaptım. Ondan sonra Bursa'da Dilek Sinemasına makinist yardımcısı olarak girdim. Öyle hemen makinist olunmuyordu. Sadece makine değil, elektrik, elektronik bilgisi isteniyordu. Çeşitli sinema salonlarında makinistlik yaptım, bu sevda oradan geliyor. Askerden geldikten sonra makinistliği bıraktım ve baba mesleği şoförlüğe başladım ama bu sinema sevdası bitmedi ve bu makineleri toplamaya başladım. 24 yaşından beri bu makineleri topluyorum. Baştan ufak makineleri topluyordum. Önce 8 milimetre, sonra 16 milimetrelik makineleri toplamaya başladım."
Kaynar, makineleri toplamanın kolay olmadığını, Türkiye'de bulunmayan modelleri Almanya, İngiltere, ABD'den getirttiğini söyledi.
