2. Ramses’ miş adı…
Yunanlılar ona Ozymandias derlermiş.
Pek kibirliymiş, hiç ölmeyecek şekilde…
Neredeyse kendini tanrıyla özdeşleştirmiş bir şekilde…
Rekabet edercesine…
Ama
Bilmezmiş ki
Gücten hırstan kibirden geriye ne kalır ki şu nankör dünyada.
Sadece yanlızlık ve ıssızlık
Bugün;
Elde ettiği maddi zenginlikle, mevkiyle, makamla, güçle aşırı gurura kapılan, kibre yenik düşen; bundan hareketle de haksızlık, adaletsizlik, zalimlik, vicdansızlık yapanlar için yazılmış çok güzel bir şiir buldum size…
Erdal Ceyhan’ın çevirisiyle.
Adı,
OZYMANDIAS
Eskil bir ülkeden bir yolcuya rastladım
Dedi ki; koca bir anıtın iki ayağı duruyor
Çölün tam ortasında,kumların tam üzerinde
Yarı batmış,kaşları çatık yüzüyle bir baş
Büzülmüş dudaklarıyla sanki sesleniyor
Yontucunun nice tutkularını yakalayıp
Şimdi bile yaşayan bu cansız şeylere aktardığı
Elleriyle taklit ettiği ve kalbiyle beslediği
Anıtın kaidesinde şunlar okunuyor:
“Ben Krallar Kralı Ozymandias’ım.”
Ey güçlü olan,şu yaptığım işlere bak ve titre”
O tarihi anıtın, uçsuz bucaksız çevresinde
Arasan sadece koca bir gövde ve kalıntılar
Başkaca uzanıp giden yalnızlık ve kumlar.
P.Bysshe Shelley’in ünlü şiiri yıllar önce yazılmış ancak her döneme uyuyor. Çünkü insanoğlunun böyle törpüleyemediği hırsları maalesef var.
Şiir ölümlü ve geçici insanoğlunun trajik hikayesini çok güzel ifade etmiş. Bir zamanlar tüm dünyaya hatta yıldızlara hakim olma hırsıyla yanıp tutuşan insandan sadece geriye kalan, kaidesi ile ayrı düşmüş bir heykel…
Bu yıkılmış heykelin ibret dolu şiirsel betimi, tüm iktidar sarhoşlarına, küçük büyük tüm zorbalara, koltuk kara sevdalılarına, acımasızlara, ölümlü olduğuna unutanlara ibret olmalı.
Ben hastalığına yakalanan ne Sultan Süleyman ne Ozymandias’a kalmış dünya.
Bu konuda güzel sözlerimiz var, bir hatırlayalım isterseniz.
“Gururlanma padişahım, senden büyük Allah var.”
“Şu üç günlük dünyada, firavunlaşma”
Bir Hint atasözü de der ki;
“Kuvvetine güvenerek zayıfları hor görenin kuvveti başına bela olur.”
Sevgiyle…
