Alabildiğine kapatır kapılarını her şeye.
Alabildiğine susar herkese.
Amaçlarından, isteklerinden, hayallerinden vazgeçer sessizce.
En sevdiği şeyleri yapmak dahi istemezken, kilitlenir kalbinin kapıları isteksizce.
Özüne dönüp gitmek, yaşanan onca hengameden kaçmak ister, eve kapanır, dünyaya kapanır gözleri, görmezden gelir tepkisizce.
Sessiz sedasız günün getirdiğini yaşar bilinçsizce.
Allah ne verdi ise.
Sabahlar olur gün aydınlanır, akşamlar olur hava kararır.
Günler akıp giderken ömründe, soluksuz kalır her nefeste.
Etrafında kim var, kim yoksa silkelen derken gücü tükenmiştir herşeye, herkese.
Günler geçer bu şekilde.
Günün birinde, tam da solluğu kesildiğinde.
Hepsi geçti, bitti dediğinde, Derin bir nefes alır bütün gücüyle.
Yanar ciğerleri, kalbi tutuşur ateşlerde.
Ben der!
‘Ne yapıyorum kendime’.
Sahi ne yapıyoruz biz kendimize...
