Onlar ki çoğu zaman, dükkanlarında günlük cirolarını kendilerinin zanneder ve seslerini gür çıkarmazlar. Yıl sonu açıklarını, tarladaki mahsullerinden dış kaynak olarak takviye yaptıklarında fark ederler açıklarını. Ama bunlarda şanslı kişilerdir. (herkesin fındık, fıstık, kayısı, çay, vb. ürünü olmaz).
Bağlı bulundukları meslek odaları onlara, bizimle çalışman zorunlu derler ama hiçbir zaman haklarını aramazlar.
Onlar ki, büyük marketlerin sattıkları bedel üzerinden mal alırlar her şeye rağmen ayakta kalmaya çalışırlar. Büyük bankalara rağmen, kredi kartı, pos makinası gibi ucubeliklere inat, veresiye deflerini ayakta tutmaya çalışırlar.
Devlet onlardan vergi alırken zengin muamelesi yapar, masaya büyüklerle oturur.
Onlar haklarını bilmez, devlet de haklarını vermez.. Hiçbir şekil ve suret de, hiçbir zemin ve zamanda insanca yaşam hakları olmamıştır.
Onlar, bu durumu hayatın gerçeği sanırlar. Dönen para ile avunan, modern kölelerdir
Haftanın yedi günü açık olan müesselerin de, tatil nedir bilmeden çalışırlar. Bir gün bile kapatma şansları olmaz.
Eee canım ne var kapat dersiniz bel ki?
Yok kapatamazlar alışılmış gelenekseldir, dükkanlarının açık olması. Sadece şu durumlar istisnadır. “CENAZE DOLAYISI İLE KAPALIYIZ’’ O gün kapalıdır. Yani o gün, ya kendisi yada çok yakini gitmiştir, ebedi istiratgahına. Kendisi gitmediyse hasbel kader, ertesi gün açar.
Öyle ya ödemesi vardır, toptancısı gelir. Müşterisi gelir vergi memuru gelir, herkes gelir gider ama o ölmeden gidemez.
Ey güzel ülkemin esnaf odaları; Bu insanları, modern kölelikten kurtarın.
Onlardan oda kayıt ücreti alırken nasıl para kazandıklarını da görün.. Aldığınız ücretinde hakkını verin. Yoksa sırtınızda vebal var bilesiniz.. Bu adamalar “cenaze dolayısı ile kapatmadan” hallerini anlayın. Yoksa hesap günü “defteri kebir” kurulduğunda anlarsınız. O gün kayıt dışı hiçbir şey yoktur.
Doğru yolda olana selam olsun.
