İçlerinden bir tanesi güzel bakan gözleriyle gözlerime gülümseyerek baktı ve: “Beş TL verirseniz oturabilirsiniz.” Dedi.
Tura çıkarken cüzdanımı pek yanımda bulundurmam. Bisikletin çantasına baktım cüzdanım çantamda. Mal bulmuş kadar mutlu oldum. İçersinden beş lira çıkardım. Güzel gözleriyle hala ne yapacağımı merak eden gence uzattım ve: “Buyur şimdi oturup sizi dinleyebilir miyim?” Dedim.
Güzel bakışlı yakışıklı delikanlının muziplik yapmak istediğini, zaten baştan gözlerinden okumuştum. Gülümseyerek: “Abla ben şaka yapmıştım. Tabi ki oturabilirsiniz.” Dedi.
Gözlerine bakıp bende gülümsedim ve: “Bana muziplik yapmak istediğini ta başından anlamıştım. Bende sana şaka yapıyorum.” Dedim ve parayı tekrar cüzdanıma koydum.
Kızlı erkekli grup hep birlikte güldüler. Üçü bankta diğerleri yerde oturuyordu. Bankta oturan gencin birisi yerini bana verdi kendiside yere oturdu. Cüzdan elimdeyken içersinden kartviziti çıkardım hepsine birer tane verdim. Gitar çalanlardan birisi Elfida şarkısını okuyordu. Bittikten sonra: “Abla şimdide sıra sendedir. Bizde şiirlerinden bir tanesini dinlemek istiyoruz.” Dedi.
Aslında yazdığım aforizma ve hicivlerin hepsini ezbere bilmiyorum. Sanıyorum ileri yaşla alakalı olsa gerek, ama "İnsanız" şiirimi yanlışsızca çocukların Gitarı eşliğinde okudum:
“İnsanız
Din Dil Irk Meseb hepimiz dünyalıyız
Kendi norm ve değerlerimizle
Sonuçta hepimiz insanız
Maddiyatın öne geçtiği bu zamanda
Maneviyatı çok aramaktayız
Bir içten gülüşe bir sıcak bakışa
Kim bilir, kim bilir ne kadarda hasretiz
Yüreğimizle barışık değilsek
Başkalarına ne kadar gerçekçi olabiliriz
Bazen yüreğimizin derinliklerine
İnip bakmamız gerekiyor
Yüreğimizle ve çevremizle
Ne kadar dost olabiliyoruz
Yada dost diye arkadaş insan diye
Yüreğimize aldığımız insanlarla
Ne kadar dost kalabiliyoruz
Dost olabilmek güzel
Dost kalabilmek mükemmel
Dost kalabilmeniz dileğiyle...”
Şiiri okuduktan sonra Akdeniz Üniversitesinde okuduklarını öğrenmiş oldum. Çocukların hepside birbirinden farklı giyimlerde ve görüntülerdeydi. Ortak noktalarıysa müzik ve kitaptı. Okuduğum şiirden sonra hepside hayranlıkla bana bakıyordu. Arkasından nelerin geleceğini merak ediyorlardı. İçinden bir tanesi: “Abla yabancıya çok benziyorsunuz. Sanıyorum Türk değilsiniz yada Antalyalı değilsiniz.” Dedi.
Antalya'da benim yaşımda bir kadın bisiklet sürmüyor. Birde kısa tuttuğum saçlarımı ve boyamayışımı eklersek çocukların öyle düşünmesi gayet doğaldı. Gülümsedim ve: “Çocuklar ben yabancı değilim hem de Türkün özüyüm. Afyonkarahisarlıyım.” Dedim.
Çocuklar daha da çok şaşırdılar. Genelde Afyonkarahisarlılara eskiden tutucu ve yobaz derlerdi. İnsan hali buya eskiden öyle düşünüyorlardı. Bu düşünceyi çocuklarda kırmış olacağım ki: "Abla gerçekten mi? Sizin oralarda senin gibi kadınlarda var mı?" Dedi.
Bu sorunun cevabını hep birlikte bekliyorlardı. Çocukların hepside gözlerime bakıyordu: "Evet çocuklar benim gibi çok var. Afyonkarahisar çok gelişti artık elli yıl öncesi gibi değil. Sizlere benzeyende çok gençleri var. Ayrıca ülkenin her tarafındaki sizin gibi gençler Türkiye'nin illerinde ilçelerinde ülkeye gelecek vaat ediyorsunuz." Dedim.
Karanlık kavuşmadan önce eve dönmem gerekiyordu. Kalktım ve: “Çocuklar şunu da eklemek istiyorum. Sizler bu ülkenin gelişmesinde yüz akı olacaksınız. Kolunuza bileziğinizi alın, emek harcayarak aldığınız bileziği hakkını vererek taşıyın.” Dedim ve hepsini ayrı ayrı öperek oradan ayrıldım.
Hepsinin gözlerinden okunuyordu. Çok duygulanmışlardı. Tertemiz beyinlere velilerin öğretmenlerin Vatanın Bayrağın Devletin Milletin geleceği bu pırlanta gibi çocukları hakkıyla işlemeleri hakkıyla öğretmeleri dileğimdir. Elbette aralarında birkaç tane çürük elmalar çıkacaktır. Güllerini sevenler dikenlerine katlanır. Gülleri soldurmayın. Dikenleri öğretirken biraz olsun ekstra özen gösterin, ekstra emek harcayın…
Sevgi ve saygılarımla
